zaterdag

De geplande route voor zomer 2010

Het klinkt afgezaagd, maar ook in de zomer van 2010 gaan wij naar de USA!
Dat wisten we eigenlijk al toen we in 2009 terugvlogen naar Nederland. Jos wilde heel graag nog een keer terug naar Yellowstone en Esmée wilde heel graag terug naar het gebied rondom Page, waar echt wonderschone natuur te vinden is. Beiden waren we het er over eens dat het weer 4 weken moest zijn, de 3 weken vakantie van vorig jaar is slecht bevallen: veel te kort.
Een druk jaar maakte dat de uitwerking van het reisplan lang op zich liet wachten, maar toen de rug van Esmée en de gezondheid van de poezen weer stabiel was zijn we toch maar achter een vliegticket aangegaan. Hoewel we zeker weer lonkte naar buisnessclass is het economy-plus bij Britisch Airways geworden. Het lijkt een mooi alternatief; meer beenruimte dan economy, 2 koffers van 23kg per persoon, en voldoende entertainment. Helaas geen “lounge” op de luchthaven wat volgens Esmée het aantrekkelijkste is van buisnessclass. Bij het boeken van vluchten vergelijken we naast de prijzen, ook altijd de beenruimte op de website seatguru. Reuze handig.
We vliegen op Las Vegas, Nevada en terug vanaf Denver, Colorado. Over de verdere invulling van de reis hadden we toen (maart 2010) nog weinig idee.
Als auto kozen we voor een Chrysler 300C, maar direct na het boeken kregen we spijt. Moesten we geen 4WD nemen? Was de kofferruimte wel voldoende? Dus wij snel naar de Chrysler en Dodge dealer om de auto “live” te zien en meteen besloten om het reisbureau te bellen en de auto om te boeken naar een Jeep Grand Cherokee. Een route met dirtroads behoort dan tenminste tot de mogelijkheden.
Maar wat moest nou de route worden? We wisten het nog niet, maar al snel stonden er wat dingen vast. Eerst een dag of 3,4 Las Vegas, dan graag naar Kanab/Page om White Pocket te bezoeken, Yellowstone, Mount Rushmore, Rocky Mountains NP en tot slot Denver. Tegenwoordig is er een geluk voor mensen die mooie reizen willen maken maar weinig voorbereidingstijd hebben: het internet! We kennen van het Alles Amerika Forum mensen die reisverslagen maken die én informatief zijn én gaan over de gebieden die wij graag bezoeken, inclusief tips over wandelingen, dirtroads en onbekende plekken. Dus gaan we verslagen lezen van Rob en Annie, Marjan en Jan die dit jaar maar liefst 9 weken naar de USA gingen, Karin en Marlous en natuurlijk dé site van Henriette en Hanz: ontdek-amerika.nl

Inmiddels zitten we zo'n dag of 10 voor vertrek en begint de reis, althans voor de eerste 1,5 week, vorm te krijgen. Las Vegas, Valley of fire, Snow Canyon State park, St. George, 3 nachten in Kanab en dan door naar Page.
De nieuwe afritsbroeken en ander hikemateriaal zijn ook gekocht, de poezen inmiddels ingeent waardoor we nu echt het gevoel krijgen "we gaan op vakantie". Heerlijk!

Reacties op onze weblog kun je kwijt in het gastenboek aan de rechterkant

Las Vegas (NV) 27-30 juli

Een vakantie is anders wanneer je ziek bent en al een paar dagen voor de vakantie begint voelt Esmée zich niet lekker. En zo vertrekken we naar schiphol, met een extra spuugzakje binnen handbereik. We hebben een Roosendaals taxibedrijf dat ons wegbrengt en een echte Roosendaalse die ons rijdt. Ze brengt ons keurig op tijd bij de vertrekhal van de luchthaven en binnen no time zijn we onze koffers kwijt bij de incheckbalie. Nog even een kopje thee en dan kan het boarden beginnen. Hoewel we wat te laat vertrekken komen we toch op tijd in London aan en met een krappe overstaptijd van amper drie kwartier moeten we toch een beetje voortmaken.
De comfortklasse biedt meer beenruimte en meer ruimte om achterover te liggen, hoewel slapen in een vliegtuig altijd een kwestie van behelpen is. Het lukt Esmée toch om een beetje te slapen, maar ze blijft misselijk, met hoofdpijn en buikkrampen, dus geen geslaagd begin van de vakantie. De taxi brengt ons in Las Vegas vlot van de luchthaven naar het Imperial Palace Hotel op de strip. De kamer die we krijgen toegewezen ruikt niet fris, dus toch maar even wisselen. Dat betekent wel dat de koffers even wegblijven, want die gingen nog gewoon naar de eerst aangewezen kamer. Het komt allemaal goed. We steken nog even de straat over om in de Forum Shops bij Caesars Palace een iPad te scoren, maar dat blijkt een vergissing. iPads blijken een zeldzaamheid te zijn, die slechts mondjesmaat worden geleverd. Zo zal het de komende dagen steeds blijken te gaan; ze zijn net uitverkocht, ze komen misschien morgen weer, er zijn alleen 3G's geleverd etc. In Vegas zullen we geen iPad vinden. Wat we ook niet vinden is een TomTom, die we voor de vakantie nodig hebben en die we denken goedkoop in de States te kunnen kopen. De prijzen zijn ongeveer de helft van de Nederlandse prijzen. Maar in Vegas niet eenvoudig aan te komen. We weten dat ze bij Radioshack verkocht worden en omdat die maar 2,5 Miles van het hotel verwijderd is denken we wel te kunnen lopen. De 2,5 mijl lijkt wat positief gerekend. Bovendien was het niet slim om deze wandeling te doen als je bedenkt dat het 106 F is en Jos alleen op slippers loopt; gevolg: flinke blaren en Esmée zich nog zo ziek als een hond voelt. Tijdens onze wandeling komen we de familie De Jong tegen ergens tussen Circus Circus en Tresure Island. We wisten wel dat Trudy en Michel ergens in de regio Arizona vakantie hielden en een rondje Zuid-West zouden doen, maar we hadden zeker niet verwacht dat we ze in Vegas tegen zouden komen. Omdat we midden in de hitte van de middag onbeschut tegen de zon staan houden we het kort. We spreken elkaar binnenkort zeker weer.
Vegas wordt dus vooral een herstelplek. We wandelen van casino naar casino om zo een beetje uit de hitte te blijven en ons niet te veel aan de hitte bloot te stellen, we houden het uit. Tussendoor gaat Esmée steeds even slapen en zo redden we het net.
De laatste dag halen we de auto op, d.w.z. Jos, want Esmee is nog ziek. Ook dat blijkt minder makkelijk dan gedacht. We hebben eerder geïnformeerd en er bleek een shuttle-busje van het hotel naar het vliegveld te rijden. Gewoon bij de halte gaan staan was het advies, maar als je een half uur in de hitte hebt staan wachten, is even vragen toch wijs. "Nee, je moet de shuttle 3 uur van tevoren bestellen, maar er rijdt een bus langs en die stopt vlak bij, gewoon voor Bellagio. Bellagio beslaat ongeveer vier blokken, dus ook dat is geen simpele opgave. Uiteindelijk beland ik in de bus die vervolgens heel de Strip afrijdt tot bij de Outlets en vervolgens naar een busstation waar ik een overstap moet maken. Al met al een ritje van bijna een uur. De auto ophalen lijkt dan simpel, maar soms is niks simpel. De bijkomende kosten van de drop off in Denver blijken onderhevig aan 33% belasting, ik geloof mijn oren niet. Verder kan Esmée niet worden bijgeschreven als bestuurder omdat ze dan lijfelijk aanwezig zou moeten zijn. Maar ik kan morgen in het hotel tegenover haar zonder probleem laten bijschrijven. De gehuurde Jeep is er niet meer, dus rijd ik even later in een Ford Explorer XLT 4x4 bij de verhuurder vandaan. Voor de liefhebbers, een 4 liter, 6-cilinder DOHC motor, hij zal dus wel iets lusten.De Ford is iets groter en tot mijn verbazing heeft hij een hoge en lage gearing, lekker voor ruig terrein, zand of modder. Dan snel terug naar het hotel, voor zover de drukte op de Strip dat toelaat. Al met al dus een onderneming van enkele uren, wat in een half uurtje gedaan had kunnen zijn.
Overnachting Imperial Palace hotel:$ 94,50 incl. tax (voor 3 nachten)

De eerste staat van deze vakantie: Nevada

Las Vegas (NV) - St George (UT) 30 juli 179 mijl

Vanuit Las Vegas rijden we naar St George, nadat we 's morgens al vroeg wat boodschappen hebben gedaan. Voordeel van de 24 uurs economie is dat veel supermarkten dag en nacht open zijn en je boodschappen doen om 7 uur 's ochtends heel vlot gaat. Om 9 uur zijn we dus onderweg en met een gematigd gangetje tuffen we over de highway.Het is een raar gevoel om Las Vegas te verlaten terwijl we niet eens in de outlet geweest zijn, niet naar Fermontstreet en lang niet alle bijzondere bouwwerken in de casino's weer hebben bekeken. Natuurlijk kun je aan ziekte niets doen dus klagen we er niet over. Onderweg bezoeken we het Valley of the Fire Statepark, een klein park dat zo genoemd is omdat de rotsen in het park bij laagstaande zon in brand lijken te staan. Het is het eerste State Park van de USA.
Omdat we nog niet helemaal fit zijn doen we het vandaag erg rustig aan. We rijden door het park en komen alleen de auto uit om dingen te bezoeken die slechts een korte wandeling vereisen. Zo stoppen we bij Atlatl Rock waar door de oude bewoners van de streek petroglieven in de rotsen zijn aangebracht. Ook stoppen we even voor een korte wandeling naar Elephant Rock, waar de rots is gevormd als een olifant met een slurf van steen. Dit park moeten we zeker nog eens bezoeken, want zelfs voor het bekijken van de fire wave die Esmée vooraf op internet had ontdekt, hebben we geen energie.
We vervolgen onze weg naar St George, waar we midden in de middag aankomen. We stoppen even bij de Walmart om te bekijken of ze TomTom's hebben. Ze hebben slechts een klein assortiment, dus willen we ook nog even kijken bij Radioshack en Best Buy. Maar eerst naar ons hotel dat we via Priceline geboekt hebben. De Ramada blijkt een goed hotel met vriendelijk personeel en een zwembad, dat met dit weer en de warme temperaturen verkoeling biedt. 's Avonds even meedoen met een echte Amerikaanse gewoonte: het buffet bij Golden Coral dat om de hoek bij het hotel is gevestigd. Het blijft onvoorstelbaar hoe ze zoveel etenswaar kunnen aanbieden tegen zo weinig geld. Er is voor ieder wat wils, saladebuffet, vlees en visbuffet, pizza's, pastas en mexicaans buffet en dan staat er ook nog een kok vlees te braden (steak en ribs) om je vervolgens te verleiden met een uitgebreid toetjesbuffet. Toegegeven dat laatste is vooral taart en koekjes en een beetje ijs en veel vers fruit. Voor nog geen $12 p.p. en dan is je frisdrankje (onbeperkte refill) inbegrepen. Met een vol buikje wandelen we terug naar het hotel voor een gezonde nachtrust.
Hotel: Ramdada Inn St. George $ 56,66 incl tax

Vandaag zijn we aangekomen in de tweede staat van deze vakantie: Utah
Reageer hier

St George (UT) - Kanab (UT) 31 juli, 125 mijl

Ramada serveert 's morgens een continentaal ontbijtje: cereals, beagels, wafels, zoete ontbijtbaksels, jus d'orange, koffie, thee of chocomelk. Beetje veel van het goede als je de avond tevoren uitgebreid gegeten hebt. We doen het rustig aan, zeker omdat Esmée het eten nog niet echt binnen kan houden . Daarna op zoek naar een TomTom. Best Buy lijkt ons de meeste kansen te bieden, maar er is ook een Walmart Supercenter tegenover, dus we hebben keuze. Bij Best Buy hebben ze een simpele TomTom one voor nog geen €50, geen geld dus. Die willen we wel hebben. En terwijl we rondkijken valt ons op dat ze Apple spullen verkopen. Hebben ze toevallig ook iPads? Natuurlijk hebben ze die. Dus terwijl in Vegas geen iPad Wifi te koop hadden, is dat hier geen probleem. Afrekenen is minder simpel, want geen van onze creditcards wil er werken. We snappen niet waarom, we hebben immers eerder grotere bedragen afgerekend, maar in een ingeving besluit Esmée met de betaalpas van de ING te betalen en dat werkt zonder problemen. Toch nog eens navragen bij Visa waardoor dit kan gebeuren. Gewapend met TomTom en iPad - en enige dollars lichter - vervolgen we onze weg. We testen TomTom door te navigeren naar het Snow State Park, een heel klein parkje aan de rand van St George. De rotsen zijn van het lichte Navajo Sandstone en af en toe zie je nog hele donkere plekken waar lava door gestroomd heeft. Het is een mooi en fotogeniek parkje, maar wel veel kleiner dan we hadden verwacht.
Hierna moeten we toch even terug naar Best Buy omdat het laadsnoertje van onze TomTom stuk is. We denken dan simpel, even snoertje omruilen en dan verder, maar zo werkt het niet. Het hele apparaat moet terug en dat is lastig want het was de laatste van dit model dat ze hadden. Enig aandringen van Jos' kant (oké het was meer dan enig aandringen) levert op dat we toch een ander snoertje krijgen. Voor het wegrijden willen we nog even enige flesjes water uit de koelbox pakken en terwijl Jos uitstapt glijdt de auto naar voren- oeps stond nog in drive-, tegen een andere auto aan. De andere auto heeft niks, maar onze stoere terreinwagen blijkt een boterzacht bumpertje te hebben dat makkelijk meebuigt. Het buigt gelukkig ook net zo makkelijk weer terug. Toch even schrikken, maar we kunnen onze weg vervolgen. Wijze les: altijd de auto in de parkeerstand zetten!
Na dit korte bezoek vervolgen we onze weg richting Kanab. We besluiten om een klein stukje door Zion National Park te rijden, een mooiere route en dan kunnen we gelijk een nationale parkpas (America the Beautiful Pas) kopen die we onderweg nog vaker nodig zullen hebben. Onderweg lunchen we in een tentje dat er aan de buitenkant niet uitziet maar van binnen leuk en modern is ingericht. We krijgen een prima lunch met Nachos en salade.
Zion is als vanouds, druk en met veel wegwerkzaamheden. Onderweg zien we een groep Dodge auto's die deels zijn afgeplakt en binnenin volgestouwd zijn met apparatuur. We houden het op een testrit met nieuwe modellen. De testrijders maken er blijkbaar ook een toeristisch dagje van.
Voordat we Kanab aandoen besluiten we nog even te kijken bij de Coral Pink Sand Dunes State Park. We twijfelen even omdat het in de verte begint te onweren en we niet weten hoe snel het naar welke kant zal bewegen maar het lijkt snel over te drijven.
Onderweg kijken we al even of we iets van de Sand Dunes kunnen zien, maar wat we zien zijn vooral buggyrijders die de duinen als groot circuit gebruiken. Dat blijkt overigens ook in het officiële park zo te zijn, dat de naam park niet verdient. Het is hooguit een parkeerplaats met een RV-camping. En de dunes blijken vooral bevolkt door quads, atv's en buggy's. We voelen ons miskocht en dat maken we bij de ingang ook duidelijk. Ze haasten zich om ons het entreegeld terug te geven. Sommige reizigers zijn er lyrisch over, wij zijn er teleurgesteld over. Wel is het zo dat wij de ondergaande zon die de duinen hun spectaculaire kleur geven niet hebben gezien.
De route verder naar Kanab is simpel en we checken op tijd in bij de Aikens Lodge. Hadden we tevoren al geboekt en dat blijkt maar goed ook, want later op de dag zullen alle motels een no-vacancy melding tonen. Het is blijkbaar druk in de omgeving. We wandelen door de dorpsstraat en het blijkt dat de winkel van onze gids voor overmorgen enkele huizen verwijderd zit van ons motel. Dat wordt een makkie.
Na een typisch Amerikaans diner in een typisch Amerikaans eethuis met een kip-schnitzel die verborgen is onder een grote laag gravy (het lijkt een beetje op pasteivulling) voor Jos en een bijzonder stevige gevulde Italiaanse soep en een salade voor Esmée is het weer welletjes voor vandaag.
Aikens Lodge $215,33 incl. tax (3 nachten)
Reageer hier

Kanab (UT) -Grand Canyon North Rim & Lees Ferry (AZ) 1 augustus 276 mijl

Op zondag is er weinig te doen in deze omgeving. In de planning staat een wandeling door de Buckskin Gulch, maar er is afgelopen vrijdag in Kanab erg veel regen gevallen en ook voor vandaag is er regen voorspeld. Geen risico nemen dus om naar een slotcanyon te gaan, en we maken een alternatief plan. We besluiten een tripje te maken naar de North Rim van de Grand Canyon en dan door te rijden tot Lees Ferry. Er schijnt een mooi uitkijkpunt bij de Grand Canyon te zijn (Bright Angel Point) van waaruit je de zuidwand van de kloof mooi kunt bekijken en tevens bij helder weer naar de North rim kan kijken. Maar eerst even ontbijten. Bij de Mac zien we dat er veel rode modder op het parkeerterrein ligt en ook de de naburige bedrijven. Blijkbaar is het regenwater van enkele dagen eerder flink naar beneden gekomen en blijken straten die lager gelegen liggen behoorlijke overlast gekregen te hebben. Bij sommigen mensen is zelfs de kelder volgestroomd met rode modder uit de bergen. Het zorgt ervoor dat veel bewoners van laaggelegen gedeelten van Kanab samenweken om de rommel op te ruimen en zandzakken klaar leggen voor eventuele nieuwe floods.
Het is een uurtje rijden naar de North Rim en hoe verder we komen hoe slecht het weer wordt. Op een zeker moment begint het flink te regenen en naarmate we dichter bij onze bestemming komen blijkt er ook overal laaghangende bewolking te hangen tussen de bergen. Op de parkeerplaats bij de North Rim is de regen ver gestopt, maar we trekken toch voor het eerst in de vakantie een jas aan. In het visitor center horen we van een ranger dat hij dit soort omstandigheden nog niet heeft meegemaakt. In de kloof blijkt een dichte mist te hangen. Je kan zelfs de eigen kant nauwelijks meer dan een paar meter omlaag zien. We blijven even picknicken op de parkeerplaats in de hoop dat de mist wat zal optrekken, maar het ziet er niet naar uit dat we dat vandaag nog zullen gaan beleven. Ons picknicken is een simpele zaak, een paar broodjes opensnijden en er beleg op doen. Naast ons is een Amerikaans gezin waarbij de broodjes op Amerikaanse wijze eerst worden besmeerd met mayo en daarna uitvoerig worden belegd met verschillende ingedienten, vlees, kaas, sla, tomaten, avocado en mosterd. Tja, verschil moet er wezen.
Na de lunch besluiten we de North Rim te verlaten en vertrekken we naar Lees Ferry, een punt in de Colorado rivier waar je die per boot over kunt steken. Voor velen is dit het beginpunt van een raft-tocht over de rivier door de Grand Canyon. Er komen daar ook veel vissers een hengeltje uitgooien. Bij Lees Ferry stroomt de Paria-rivier in de Colorado en waar de Colorado eerst een schone rivier is, stroomt vanuit de Paria veel losgewoelde modder de rivier in. Daarna is de hele rivier bruin. Vlakbij Lees Ferry bekijken we enkele balanced rocks, hele grote blokken steen (misschien wel 30 meter in doorsnee) op een relatief klein voetje. Het blijft iedere keer weer indrukwekkend om dit soort geologische verschijnselen te zien.
Er is geen tijd meer over om naar Marble Canyon te gaan. Wel rijden we nog even naar de Navajo Bridges, die over de rivier gebouwd zijn; boogbruggen van staal die hoog boven de Colorado-rivier gebouwd zijn. En dan wordt het tijd om terug te gaan naar Kanab om morgen op tijd klaar te staan voor ons tripje naar White Pocket met Terry Alderman.



Vandaag zijn we in de derde staat van deze vakantie geweest: Arizona. Later deze week als we naar Page gaan, zullen we "echt" in Arizona verblijven.
Reageer hier

Kanab (UT) - White Pocket (AZ) 2 augustus, 4 mijl

's Morgens staan we op tijd klaar bij Terry Alderman, een 68 jarige fotograaf die als neveninkomsten toeristen naar moeilijk begaanbare plaatsen vergezelt. We hebben Terry maanden tevoren gevraagd of hij ons naar White Pocket wil vergezellen. White Pocket is een gebied met fantastische, bijzonder gevormde rotsen in de kleuren wit, geel en rood. Het heeft iets weg van de Wave, waar we een paar jaar geleden waren. Naar de Wave kan je op eigen gelegenheid, met een goede routebeschrijving. Naar White Pocket heb je iemand nodig die de weg kent en die een auto heeft die er kan komen, er ligt op de route veel los zand en vandaag ook nog eens hier en daar modder. Terry heeft een oude Jeep, volgens hem een van de weinige nog goede modellen (van voor 1996) met handgeschakelde versnelling en hoge en lage gearing.
Verder laat hij voor het zandgedeelte van de rit lucht uit de banden lopen opdat er meer grip ontstaat en we veilig heen en weer komen. We nemen de Alt 89A en gaan na 45 minuten linksaf de BLM-weg "house rock road" op. Na nog 2 uur over allemaal zandweggetjes komen we bij White Pocket aan. Op zich was de weg niet erg moeilijk te vinden, er is een goede routebeschrijving van te maken, want het is allemaal een stuk makkelijker dan het vinden van Little Finland. Vandaag was de road volgens Terry "easy" doordat het vooral hard zand was door de regen, in tegenstelling tot veel los en diep zand als het droog is geweest. Je zou je er bijna op verkijken en deze route zelf denken te kunnen rijden. Zoals Terry al vermeld heeft is het extra speciaal omdat er door de regen van de laatste dagen veel water in de pockets is blijven staan.
Daardoor kunnen speciale foto's genomen worden met weerspiegelingen in het water. Het is een schitterend gebied en we genieten met volle teugen. De vormen van de rotsen zijn grillig, de kleuren bijzonder en overal waar je kijkt zie je iets anders dat fascinerend is.
Terry heeft zijn eigen fotospullen bij zich om foto's te maken. Hij gebruikt alleen mechanische apparatuur en maakt allen foto's met analoge films. Hij ziet niet zoveel in digitale fotografie en zijn fotoshop richt zich enkel op analoge camera's die hij repareert. Een vakman die als een laatste in zijn soort klassieke fotografie blijft bedrijven.
We eten een broodje in de schaduw van een van de apart gevormde heuvels en blijven ook na de lunch het gebied doorkruisen op zoek naar nieuwe plaatsen waar we kunnen genieten en mooie foto's maken.
Dat is overigens niet moeilijk. Na een paar uur vinden we het welletjes en besluiten om het gebied te verlaten en nu gaan we ruim twee uur terug door de zandpaden op weg naar Kanab waar we in totaal 3 uur later aankomen.
Terry is een goede gids, een goede chauffeur en aan zijn foto's te oordelen een goed fotograaf, maar het is geen gids die veel interesse heeft in zijn opdrachtgevers. We krijgen de indruk dat het gidsen van mensen een belangrijk deel van zijn inkomsten vormt in de zomermaanden en dat hij die hard nodig heeft, met een winkel die op termijn toch steeds minder klanten zal krijgen. Hij heeft ons keurig heen en weer gereden en daar was het ons om te doen.
Terug bij Aikens Lodge springen we nog even in het zwembad, het was een warme dag. Kort nadat wij uit het bad zijn wordt het zwembad gesloten omdat er onweer aankomt en de motel-eigenaar geen risico's wil. Het drijft gelukkig snel over en meer dan wat stevige wind en wat spetters op de voorruit levert het niet op. De mensen in het dorp zullen blij zijn omdat er niet meer modder naar beneden zal komen. 's avonds eten we nog een hapje in het dorp maar maken het verder niet te laat.
Reageer hier

Kanab (UT) - Page (AZ) 3 augustus, 141 mijl

Vandaag al vroeg uit de veren om naar Page te gaan. Nog even tanken en een snel ontbijtje bij de Mac en op weg naar Arizona. Maar eerst gaan we nog lans het Bureau voor Land Management om te vragen naar de conditie van de route naar Buckskin Gulch. Deze schijnt geheel tot onze verbazing goed te zijn, we zullen het voor de zekerheid ook nog even bij het BLM kantoor aan de 89 vragen, want die zijn goed op de hoogte van de lokale situatie en de regen die gevallen is. Daar wordt aangegeven dat er wel wat water staat op de house rock valley road, maar dat met een 4WD de bypass genomen moet kunnen worden. We zullen wel zijn en beginnen aan de weg.
De weg is breed en goed begaanbaar tot op 3/4, dan zien we het deel van de weg dat onder wat staat. Gelukkig wijze de bandensporen ons op de bypass. Dan nog is het stevig door het water crossen maar het lukt redelijk makkelijk. Met een gewone auto zou het zeker niet gelukt zijn. We parkeren de auto op de parkeerplaats waar ook de route naar de Wave start. We kopen voor $6,=p.p een permit op de parkeerplaats. We steken de weg over en gaan links de Coyote Wash in. Deze staat niet echt onder water maar de bedding is toch behoorlijk nat zodat je soms onverwacht wegglijdt. Na 2,1 km lopen we zo de Wire Pass slot canyon in. We moeten even door lopen en dan komen we vanzelf in Buckskin Gulch terecht, tenminste als er niet een groot rotsblok ligt waar je over naar benden moet en waar geen enkele vorm van ondersteuning blijkt die je straks gaat helpen om weer boven te komen. Omdat we maar met zijn tweetjes zijn besluiten we de gok niet te nemen, we keren om en lopen terug naar de parkeerplaats. We balen er wel enorm van want deze slot canyon hadden we erg graag gezien. Maar het risico dat we niet meer terug over het rotsblok kunnen schatten we beide te hoog in. Terug naar de auto en weer richting highway 89.
We komen langs de Paria Movie Set, waar vroeger veel films en series zijn opgenomen. De set is een aantal jaren geleden afgebrand maar volgens de kenners is het landschap daar nog steeds een van de mooiste van Utah. We hebben het al eerder bezocht maar gaan nog even kijken nu we onverwacht tijd hebben. We rijden de dirtroad af en komen bij het laaggelegen gedeelte van de set. Hoewel de rangers steeds aangeven dat alles berijdbaar is - zeker met een fourwheel drive - blijkt een flinke laag rode modder onmiddellijk rond de banden te blijven zitten als we door een wash rijden. Gelukkig hebben we een lage gearing, dus we kunnen gewoon door. Als we weg willen rijden moeten we door een wash waar water door stroomt en dan blijkt dat zelfs een 4x4 moeite kan hebben met rode modder rond de banden en een stijl hellinkje van een meter of drie. De auto glijdt weg en dreigt vast te blijven steken. Gewoon even naar voor en achter steken en niet te veel gas geven en we hangen buiten de wash tegen de helling aan. Dan snel de wielen laten spinnen op de droge grond om de modder wat van de banden af te krijgen en vervolgens trekt onze Ford zich keurig over het hellinkje heen. Lang geleden in het leger geleerd en het werkt nog steeds. Gelukkig maar want een behulpzame voorbijganger was al naar zijn auto gesneld om ons uit de modder te trekken. Dat hoefde gelukig niet.
We komen op weg naar Page nog een keer langs de toadstool hoodoo's, paddestoel-achtige steenkolommen waarvan de hoed meestal van een andere steensoort is dan de steel. Bij toadstool staat een hele serie van deze wonderlijke steensculpturen. Ook voor de 3e keer blijft dit een schitterend gebied.
Vervolgens eerst maar even inchecken bij de B&B, Rose walk inn in Page. Een gezellig Amerikaans huishouden, waar naast de pensionhoudster ook nog wat kinderen en aanhang logeren, ze helpen allemaal mee in het pension. We drinken wat in de tuin onder de schaduw van een boom en worden gezelschap gehouden door Mrs. Geiger en een kleinkind.
Het is nog vroeg dus we besluiten nog even wat mooie hoodoo's te gaan bekijken bij Stud Horse Point. We hebben ze snel gevonden en ze zien er werkelijk schitterend uit. Leuk van die mooie hoodoo's op een onverwachte plaats. Bij de hoodoo's staat een terreinwagen volgepakt met kampeer- en trekuitrusting. Erbij ligt een man op een matje te rusten en een vrouw bestudeert de kaart. Het lijken echte explorers.
Terug naar onze B&B waar intussen ook allerlei gasten zich gemeld hebben. We zijn benieuwd waar iedereen uiteindelijk een plekje zal vinden. De andere morgen blijkt een deel van de familie in de woonkamer gebivakkeerd te hebben. Het gaat er allemaal losjes aan toe en dat hoort een beetje bij vakantie. De pensionhoudster is erg verbaasd als ze hoort wat er de komende dagen voor ons nog op het programma staat: Yellow Rock beklimmen, Coal Mine Canyon en de Blue Canyon. Ze heeft er allemaal nog nooit van gehoord en denkt dat we geologen zijn ;-)
Rose Walk Inn (3 nachten) $210,= incl tax
Reageer hier

Page (AZ) - Tuba City (AZ)/ Balanced Rock, Coal Mine Canyon, Blue Canyon 4 augustus, 295 mijl.

De eerste dag in Page begint met een ontbijtje in de keuken van de familie Geiger. We hebben wel zin in een Amerikaans ontbijtje met alles erop en eraan. Blijkt dat de kinderen de afgelopen 4 weken de B&B hebben gerund toen ma Geiger met familie naar de Niagara watervallen is gereisd en blijkbaar hebben ze de gasten vooral pannenkoeken te eten gegeven. Of wij ook pannenkoeken willen, "eieren en spek kan ook" klinkt het er wat achteloos achteraan. Natuurlijk willen wij een eitje en plots willen alle gasten, ook die er al langer waren, een eitje en bacon. Ondertussen maken ze wel een hele stapel pannenkoekjes en met huisgemaakte siroop. We proeven er toch maar een en inderdaad smaakt die heerlijk.
Daarna op stap voor onze eerste onderneming: Balanced Rock bij Tuba City. We hebben een routebeschrijving van internet en die lijkt goed te kloppen, afstanden lijken correct, de beschrijving van de route ook, maar waar we ook kijken, geen Balanced Rock. Het moet een soort kogel zijn van 2 meter doorsnee op een smal steuntje omringt door nog een tiental andere "kogels". Wat we ook doen, we krijgen ze niet te zien. Stukje verder rijden, wat extra rondwandelen, andere afslag nemen, niets helpt. Dus na ruim anderhalf uur zoeken geven we morrend op, iedereen schijnt ze te kunnen vinden behalve wij. Jos is er van overtuigd dat de routebeschrijving niet klopt, Esmée kan zich dat niet voorstellen en is overtuigd dat de kogels opgeruimd zijn. Hoewel,.. in mei jl. moeten ze er nog gelegen hebben,...
Tweede doel is de Coal Mine Canyon. Je kunt de canyon alleen vanaf de rand bewonderen. Althans er loopt een pad naar beneden maar dat is zo stijl dat niemand zich daar aan zal wagen. Hoewel de canyon vlak bij de weg ligt is hij vanaf de weg niet zichtbaar. Via een schapenpaadje komen we bij een parkeerplaats waar we getrakteerd worden op een schitterend schouwspel. Een prachtige diepe canyon met rode, witte, gele en zwarte lagen. En binnenin prachtige rotsformaties en hoodoo's. We bezoeken ook de achterkant van de canyon en daar blijkt het schouwspel net zo adembenemend. De achterkant klinkt zo negatief. Eigenlijk heeft deze canyon gewoon twee voorkanten. Wat is het hier mooi. We kijken ook een stukje in een aangrenzende canyon (Ha Ho No Geh Canyon) met prachtige gevormde hoodoo's aan het einde van de weg, we komen ogen te kort.
Dan staat Blue Canyon op het programma en dus rijden we kilometers over dirtroads tot we bij een steile helling naar beneden komen. Die nemen we moeiteloos, maar we kijken wat behoedzamer als we een bord zien met de tekst dat je niet verder mag als er water in de wash staat/er flood is. En natuurlijk staat er behoorlijk water in de wash, want het heeft de afgelopen dagen in de buurt flink geregend. Door het water in de bedding is ook de rivieroever flink afgekalfd en je moet dus eerst een 40 cm omlaag voordat je in de bedding zelf bent. Jos rijdt de auto tot aan de rand en de auto zakt onmiddellijk diep weg in de modder. Het is niet erg aanlokkelijk om toch te proberen de wash over te steken, want aan de andere oever ligt minstens net zo'n dik pak modder en we kunnen niet goed inschatten hoeveel water er in de wash staat. Jos durft het aan, maar Esmée ziet al helemaal voor zich hoe we precies in het midden van de wash vast komen te zitten. En dat in een gebied waar niet dagelijks mensen komen. Het zekere voor het onzekere nemend keren we toch maar om, we hebben de laatste dagen al gehoord over toeristen die door het hoge water verrast zijn en die er niet goed vanaf zijn gekomen. We gaan terug naar Tuba City waar we bij de Mac even een plan de campagne maken, want we willen nog wel iets zien na de teleurstelling van balanced rock en blue canyon. We zouden nog even naar de White Mesa Arch kunnen rijden, een knoepert van een rotsboog aan het gebergte. We hebben een routebeschrijving die ons via enkele Indian Routes bij de arch kan brengen. Hoewel de weg ongeplaveid is is hij zo breed als een vierbaansweg en redelijk vlak. We schieten lekker op en hebben goede moed vandaag alsnog een van de mooiste arches van Amerika te zien. Tot we bij een weggedeelte komen waar de weg over een lengte van zeker drie kwart mijl volledig is verwoest omdat er zand is weggespoeld, een passerende indiaan noemt het "totaly washed out". Er is een bypass gemaakt waar net een auto over kan en die ook nog behoorlijk modderig is. De auto kan eroverheen, dus rijden we stoer verder. We vinden de afslag, die we door een poeltje kunnen bereiken en dan lijkt de weg redelijk begaanbaar, tot we een mijl verder zijn en we inzien dat dit onbegonnen werk is. Te veel modder, te veel plassen op de weg en een auto die ondanks de lage gearing toch regelmatig wegglibbert. Inmiddels is het ook al 18.30 uur. We keren terug naar de hoofdroute - de bypass - en weten niet goed of we verder door moeten rijden of het hele stuk terug. Een passerende indiaan adviseert gewoon via de noordroute door te rijden omdat de hoofdweg dan weer beter wordt. Doorrijden scheelt een hoop tijd om in Kabito te komen, dus met het advies van onze vriendelijke indiaan vervolgen we onze weg. Het lijkt goed te gaan, hier en daar staat nog wel een plas water, maar het is berijdbaar. Onderweg zien we veel loslopende paarden en eentje ervan holt een tijdje met ons mee. Dan komen we bij asfalt en lijken we een hoofdroute te pakken te hebben (de indian road 21). Tot die over gaat in de BLM 6331 en deze weer zandweg wordt en ook die overstroomd is op diverse plaatsen en voorzien is van een bypass. Uiteindelijk bereiken we toch weer de "gewone" routes en een uurtje later ook onze B&B. Dat blijkt inmiddels bevolkt door veel meer mensen dan er officieel kamers zijn, maar hier lijkt het devies "the more the merrier" van pas.
Een enerverend dagje waarbij blijkt dat water een natuurkracht is waar je degelijk rekening mee moet houden. Gelukkig zijn wij niet de types die veel risico nemen, dus ging het allemaal goed.
Reageer hier

Page (AZ) Tuba City (AZ)/ Balanced Rock 5 augustus, 216 mijl

Voor vandaag staat er een tochtje naar Yellow Rock op het programma. Daarvoor moet je over de Cottonwood Canyon Road. Twee jaar geleden hebben we die gravel/dirtroad ook al eens gereden en toen bleek dat deze route niet altijd bereidbaar was vanwege regenval in de bergen eromheen. Dus informeren we vandaag eerst maar eens bij het Bureau of Land Management. De ranger die er zit is onverbiddelijk:"impasseble"! Onbegaanbaar.
Yellow Rock is volgens hem niet te bereiken. Ook andere reisdoelen aan de cottonwood canyon road of elders, zoals Waterslot Canyon, lijken door de overvloedige regenval niet bereikbaar, dus maken we een alternatief plan.
Eerst rijden we even langs Horseshoe Bend, een mooi uitkijkpunt over een schitterende bocht in de Colorado rivier. Een niet geheel ongevaarlijk punt, want nog deze week is een onfortuinlijke Griekse toerist honderden meters naar beneden gevallen en heeft dat niet overleefd. Wij blijven op gepaste afstand van de rand. We balen allebei nog steeds dat we gisteren de Balanced Rock niet hebben kunnen vinden. Het is misschien niet het meest indrukwekkende wat we kunnen zien maar dat we het niet hebben kunnen vinden zit ons niet lekker.
We gaan dus toch nog een keer op zoek naar Balanced Rock bij Tuba City (2 uur rijden). Dit keer hebben we een andere routebeschrijving bij ons en deze keer lukt het ons wel om de beroemde zwarte stenen kogels van een meter of twee doorsnee te vinden.
Het is inderdaad State Route 264, dan na 8 mijl rechts de Indian Route 6710 op, na 1,2 mijl rechtsaf en dan moet het niet 0,2 mijl verder zijn maar 0,3 mijl rechtdoor en dan links af de weg nog 0,2 mijl vervolgen.
Het is inderdaad een bijzonder gezicht, een tiental zwarte kogels die op een enkele plek in het landschap bijeen liggen terwijl ze verder in de omgeving nergens te vinden zijn. Bij deze bezienswaardigheid blijkt dat niet alle beschrijvingen op internet even nauwkeurig zijn.
In de beschrijving die wij bij ons hadden bleek een klein stukje informatie te ontbreken waardoor je in die omgeving nooit op de goede plek uit zou komen. Gelukkig zijn er altijd meerdere beschrijvingen te vinden. Toch heeft het ons heel wat tijd gekost om deze rocks te vinden. Hopelijk leveren ze mooie plaatjes op.
's Avonds zou er een openlucht film zijn in Page, maar we vrezen dat het er niet van zal komen omdat het in de omgeving van Page begint te onweren. We eten wat bij Danny's en kunnen vanaf onze plaats bij het raam de ontwikkeling van het onweer goed zien. Het blijft onophoudelijk bliksemen en uiteindelijk vallen er ook dikke druppels. De openlucht toeschouwers zullen het vast niet droog houden. Wij gaan niet eens meer kijken, maar terug naar de B&B
Reageer hier

Page (AZ) - Richfield (UT) 6 augustus, 225 mijl

Vandaag vertrekken we uit Page richting Salt Lake City, dat we in twee etappes zullen doen. Om de hoek van de B&B woont een verwoed verzamelaar van beren: de hele tuin zit er vol mee. Het is dat we net het idee voor onze voortuin klaar hebben, anders had dit ons mogelijk nog op een idee gebracht. Vandaag hebben we gepland tot Richfield, Ut. Het is een rit door de bergen en we zien het landschap langzaam veranderen van meer rotsige bergen naar meer alpenweide-achtige omgevingen. We volgen de 89 naar het noorden en stoppen onderweg even voor een kop koffie bij de plaats Junction, een kruising met de 130. De koffie heet cappuccino, maar het is vooral heel zoete koffie-achtige drank met veel melk en een smaakje. De prijs is voor de omstandigheden meer dan fatsoenlijk - het is het enige café in mijlen op een drukke kruising, dus hadden ze iedere prijs kunnen vragen- maar ze houden het schappelijk.We rijden nog steeds via de 89 binnendoor omdat we het leuk vinden om iets van de typische plattelandsdorpjes te zien. Een van die idyllische plattelandsdorpjes is Joseph, waar we natuurlijk even stoppen. Dit is een van de weinige plaatsen in de US waar wij een kilometerslang fietspad hebben gezien dat parallel loopt aan de autoweg. Het is vooral een toeristische route.
Richfield ziet er uit als een lieflijk dorp, met winkeltjes aan twee kanten van de doorgaande straat, waar we onze intrek nemen in de Appletree Inn. De prijs is goedkoop voor een kamer met een groot bed, douche, internet tv, koelkast, magnetron, strijkgerij, koffiezetapparaat en föhn. We doen even boodschappen bij de Walmart en bij de Dollarstore en willen eigenlijk een wasje doen, maar helaas is de wasgelegenheid niet van dien aard dat we dit makkelijk doen. Een van de volgende dagen dan maar.
Richfield blijkt een kleiner dorp dan we dachten, een maal de hoofdstraat op en neer lopen (max. 1 km) en je hebt alle winkeltjes gezien. In ieder geval een aardige wandeling.
Het motel waar we verblijven kent geen grote klandizie, want afgezien van een andere auto blijft het stil op de parkeerplaats. Het is vast een dorp dat in de winter de wintersporters gastvrij ontvangt en in de zomer alleen een verdwaalde toerist onderdak biedt.
Appletree Inn $40,= incl tax
Reageer hier

Richfield (UT) - Salt Lake City (UT) 7 augustus, 190 mijl

We vertrekken vandaag al redelijk vroeg richting Salt Lake City. Voordat we vertrekken boeken we nog snel even een kamer in Salt Lake City via Priceline en het lukt nog ook. We boeken voor weinig geld een kamer met ontbijt bij Howard Johnsons Express midden in het centrum van de stad, op loopafstand van de tempel.
Bij Parkcity vlakbij SLC gaan we eerst even naar de outlet. Ze lijken allemaal een beetje op elkaar en we hebben dus niet veel tijd nodig om alle winkels te "zien".
Dus door naar Salt Lake waar we neerstrijken in de Howard Johnson. Vervolgens lopen we naar het centrum - het is tenslotte dichtbij - en we belanden voor we het weten op het tempelterrein. En voordat je amen kunt zeggen word je gespot door twee "echte" gelovigen (twee sisters), eentje uit Tahiti met een moeilijke naam en sister Fox uit de USA.De sisters worden geacht om geheel op eigen kosten 18 maanden zendingswerk te doen. De brothers moeten 24 maanden op pad. De sisters hebben natuurlijk hun zendelingenpraatje klaar en vervolgens worden we van het ene gebouw naar het andere geloodst. Langs het auditorium waar iemand een prachtig kerkorgel bespeelt, naar een receptionbuilding waar enkele mini tentoonstellingen zijn en waar we voor een groot Jezus-beeld in stoeltjes worden gezet en waar vervolgens een meditatieve boodschap klinkt in het Nederlands. En, vanzelfsprekend komt daarna de "overhoring": "wat we voelen en denken bij het horen van deze woorden en wat ons in de boodschap aanspreekt." Uiteindelijk is de vraag natuurlijk of we onze naam en ons adres op willen schrijven opdat we bezoek kunnen krijgen van een van hun mensen. Dat is ons net iets te dol, dus dat doen we niet. Wat ons opvalt is hoe mechanisch een en ander in zijn werk gaat en hoe ingestudeerd de praatjes zijn. Verder valt op dat ze nauwelijks weten wat er in hun eigen kerk gebeurt, want juist een paar dagen geleden heeft hun voorman en profeet de eerste steen gelegd voor een nieuwe kerk in Brigham City, maar daar weten de zusters niets van. Misschien komt het omdat ze geen tv mogen kijken? Plots klinkt de mededeling door de intercom dat het gebouw over 7 minuten zal sluiten en dus is het tijd om afscheid te nemen. Geen moment te vroeg.
We zoeken nog even een plaats om een snelle hap te eten en vinden een Carl's Jr om de hoek, waar ze zowel burgers als Mexicanen food verkopen. Met lekker veel salsa en koriander smaakt alles vers en lekker.
Howard Johnson $52,50 incl tax
Reageer hier

Salt Lake City (UT) - Tremonton (UT) 8 augustus, 203 mijl





Nadat we hebben uitgecheckt bij Howard Johnson lopen we eerst nog even naar Tempel Square om wat foto's te maken; gisteren hadden we geen camera bij ons.
Het is een mooie rustige dag, de meeste mormonen bezoeken vast een gebedsdienst op zondag. De meeste mormonen zijn vandaag te herkennen, mannen met een wit overhemd en een stropdas (geen colbert) en de dames in lange rok en blouse.
Daarna wandelen we op het gemak naar het grootste winkelcentrum van Salt Lake City, the Gateway, dat speciaal gebouwd is voor de Olympische winterspelen van 2002. Voordat je het weet ben je uren verder en we hebben nog een heel programma te doen, onder andere naar de zoutmeren rondom Salt Lake City. We rijden niet helemaal naar de grote zoutvlakten - dat is ons met 150 mijl enkele reis net iets te ver - maar ook dichterbij Salt Lake City zijn er zoutwinningen met grote zoutvlakten. We rijden 65 mijl om " het" te kunnen zien. Het is bijzonder om zo'n vlakte zien en er aan de kant op te gaan staan, een dikke korst wit reflecterend zout.
Dan op weg naar het noorden, richting Yellowstone. We besluiten vooral de binnenwegen te nemen en te kijken hoe ver we komen. Uiteindelijk belanden we in Tremonton een dorp in de middle of knowhere, op de kruising van de I15 en de 84, en nemen onze intrek in het Sandman Motel, gerund door een Amerikaan die in zijn jonge jaren enkele jaren in België heeft gewerkt. We hebben. bijzondere buren, aan de ene kant een echtpaar dat onderweg is met een aanhangwagen vol spullen, waarvan we uit hun onderlinge gesprek begrijpen dat ze die willen achterlaten, waarom is ons onduidelijk en gezien de ruziënde toon lijkt het ons niet gepast om hierover door te vragen. Aan de andere kant komt een echtpaar uit Colorado waarvan de man geïnteresseerd is in petrogliefen, hij heeft er een paar aardige boekjes over bij zich. Die mogen we wel even lenen. Het blijken wetenschappelijke werkjes te zijn van een wetenschapper van een universiteit in Arizona. Hij weet er inderdaad veel van! Onderweg kom je altijd interessante mensen tegen.We rijden nog even naar de lokale supermarkt, eten een hapje en drinken nog een biertje in de zon. We hebben niets te klagen.
Sandman Motel $57,= incl tax
Reageer hier

Tremonton (UT) - Driggs (ID) 9 augustus, 203 mijl

We komen vandaag wat langzaam op gang omdat we nog steeds bezig zijn uit te vinden hoe we pdf-files makkelijk op de iPad kunnen installeren en lezen. Het blijkt geen makkelijke opgave, dus het kost ons veel meer tijd dan we eigenlijk willen. Dus zijn we laat op weg. Na anderhalf uur stoppen we even in Pocatello, waar we op zoek gaan naar een Starbucks. We vinden er twee, beide als koffiecorner in een supermarkt zonder zitgelegenheid. Dat is niet wat we zoeken, dus strijken we even neer bij de Mac; koffie en internet! Die hebben tegenwoordig McCafe, dus wat meer aandacht voor koffie. De tent is overbevolkt met peuters en kleuters, begeleid door hun ouders of grootouders of beide. Zouden die kids voor niets mogen eten op maandag, of is er een andere redenen van deze eenzijdige overbevolking van de Mac? We weten het niet.
Na de koffie is het al bijna twee uur, dus tijd voor lunch. Tegenover de Mac ligt de Golden Coral - de oplettende lezer herinnert zich deze naam van de goedkope buffetten - waar we ons buikje even vullen.
Daarna op weg naar Driggs, maar als je door een Indianenreservaat komt dan kan het niet anders dan dat er casino's zijn. Dus nog even van de snelweg af om een spelletje te spelen. En daarna moeten we echt op weg naar Driggs. Als we daar aankomen blijkt dat het hotel al een "no vacancy" bordje heeft ophangen. Gelukkig hebben we dit weken geleden al geregeld toen we ontdekten dat de kamers rondom Grand Teton en Yellowstone schaars waren. Tegenover het hotel is een wasserette waar we even gebruik van maken om weer wat schoon ondergoed en sokken te hebben, want met alle warme dagen van de afgelopen weken gaat dat altijd hard.
Dan wordt het tijd om de blog helemaal bij te werken, want de komende dagen in Yellowstone is het maar afwachten of we enige verbinding met de buitenwereld zullen kunnen hebben.
Qua eten doen we vanavond makkelijk, we halen wat voor in de magnetron in de supermarkt, doen er een lekker stokbroodjes kaas & kruidenboter bij en samen met een glaasje wijn lijkt het heel wat zo aan het tafeltje in de hotelkamer.
Super 8 Motel $85,= incl tax

Idaho is de vierde staat die we deze vakantie hebben bezocht.
Reageer hier

Driggs (ID) - Grand Teton (WY) - West Yellowstone (MT) 10 augustus, 174 mijl

Het motel in Driggs was al bij onze aankomst gisteren volgeboekt. Dat bleek ook al voor de rest van de week zo te zijn, begreep Jos uit de woorden van de receptionist die iemand telefonisch te woord stond. Blijkbaar is het hoogseizoen en kan je niet zonder reservering in hotels en motels terecht in deze regio. Toch maar goed dat we tevoren een kamer hadden geboekt. Vandaag gaat de reis naar Grand Teton en vervolgens naar Yellowstone. We trekken de bergrug over naar Grand Teton en onmiddellijk zie je een verschil in landschap. De bergtoppen zijn veel scherper en hoger en hier en daar ligt nog wat sneeuw, op een enkele plek zelfs een gletsjer.
We rijden Jackson binnen en het ziet er net zo toeristisch uit als vorige keer, een bergdorp dat eigenlijk van wintersporttoerisme leeft getuige de vele chalets, maar in de zomer een graantje meepikt van alle toeristen die de nationale parken Grand Teton en Yellowstone bezoeken. We drinken er even koffie en tanken er wat benzine, die ondanks de toeristenprijzen in de winkels toch heel acceptabel is. We bezoeken ook nog even een horlogewinkel die wegens hun 40e verjaardag flinke kortingen geeft. Tja en dan is het heel aantrekkelijk om een modelletje dat Jos al lang leuk vindt in te laten pakken.
Grand Teton is een groen natuurpark met wat riviertjes en meertjes en er is volop plaats voor watersport. We stoppen op verschillende plekken om mooie foto's en filmpjes te maken en besluiten langs de rand van een meer te picknicken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan omdat we terecht komen in een file die het gevolg is van wegwerkzaamheden. En dat blijkt lang te duren. Uiteindelijk komen we op onze picknickplek aan en zijn we toe aan onze lunch. De eerlijkheid gebied te zeggen dat het toetje bij de lunch bestaat uit een bak ijs die we gisteren hebben gekocht en die we zorgvuldig in een ijsdekentje hebben verpakt in de koelbox. Wel een beetje zacht geworden, maar toch nog goed te doen. IJs met nootjes, chocolade en peanutbutter, echt Amerikaans. Een caloriebom, maar wel erg lekker.
Na de lunch moeten we door dezelfde wegwerkzaamheden, maar nu de andere kant op, en dat kost ons ook weer veel tijd; het is niet anders. We rijden richting Yellowstone en we zijn het park nog niet binnen of we zien al de eerste oploop; mensen zetten hun auto massaal aan de kant om vervolgens massaal aan het fotograferen te slaan. Dit keer gaat het om een moose die lui aan de kant van een stroompje ligt. De eerste moose die we in het wild gezien hebben en waarvan we dachten dat we die nooit meer in het wild zouden zien. Maar nu toch, dus onze dieren-spot-dag is al goed. Vervolgens rijden we door en zien ook nog herten, buffels en als toetje een beer. Die beer weliswaar van enige afstand, maar toch al op de eerste dag in Yellowstone een beer zien is geen slechte score.
Tevreden rijden we naar West Yellowstone, naar Al's Westward Ho-motel. Ook hier is het goed dat we tevoren gereserveerd hebben, want ook West Yellowstone zit vol. Technisch gesproken hebben we de kamer die het dichtst bij de westingang van Yellowstone ligt. Na een wandelingetje door het dorp en een stevige maaltijd in het lokale restaurant is het tijd om ons bedje op te zoeken.
Al's Westward Ho-motel $ 87,80 incl tax

Met het bezoeken van Grand Teton zijn we in de vijfde staat van deze vakantie aangekomen: Wyoming. Het dorp West-Yellowstone ligt weer net in Montana, de zesde staat. De komende dagen zullen we afwisselend in Wyoming en Montana zitten.
Reageer hier

West Yellowstone (MT) - Canyon Village/ Yellowstone (WY) 11 augustus, 94 mijl

Na een goede nachtrust in Al's Ho, gaan we vandaag Yellowstone in. Maar eerst even contact zoeken met Visa, want niet overal wordt Esmée's creditcard geaccepteerd en dat levert - hoewel we overal uiteindelijk kunnen betalen - toch wel vervelende situaties op. Een meisje van Visa legt uit dat de USA tot de risicogebieden behoren en dat dus niet elke card dan geautoriseerd is.
Blijkbaar is dat met de card van Jos wel gebeurd, hoewel we ons daar niet van bewust zijn, maar het zal onmiddellijk worden gecorrigeerd. Het is allemaal voor uw veiligheid probeert het Visa-meisje nog, maar wij vinden het een rare zaak dat je blijkbaar moet gaan doorgeven waar je vakantie hebt als je overal wilt kunnen betalen; en over wiens veiligheid hebben we het? Dan nog even langs de souvenirshop. Jaren geleden zijn we begonnen lepeltjes van alle staten waar we geweest zijn te sparen. Het leek een leuk idee maar ze zijn niet makkelijk te vinden, en als we ze vinden is het soms toch wel prijzig als ze $7,= voor een lepeltje vragen en er 50 staten zijn.
We hebben inmiddels 17 lepeltjes en we missen nog 17 lepeltjes van bezochte (incl deze vakantie te bezoeken) staten. We kunnen de verzameling uitbreiden met New Mexico en South Dakota, en daarmee komt de verhouding op 19/15 te liggen. Inmiddels wil Esmée ook een State Map stikker die eigenlijk voorop een RV is. Deze kunnen we thuis op hangen en zo dagelijks zien welke staten we bezocht hebben (en nog een keer willen zien) en nog niet bezocht hebben en dus echt een volgend reisje noodzakelijk maken.
Dan gaan we Yellowstone in en we doen eerst het zuid-westelijk gedeelte met de vele geisers en Old Faithful. Het blijft een bijzonder gezicht dat op veel plaatsen stoom of heet water uit de grond komt, terwijl op enkele meters afstand koele beekjes stromen. Blijkbaar zijn het geheel gescheiden circuits onder de grond die elkaar af en toe en bij toeval ook bovengronds kruisen.
Verder zijn de kleuren die je bij de poeltjes en stroompjes ziet overal anders, variërend van rood naar geel, van groen naar bruin en van blauw naar violet en alle denkbare tussenkleuren. Een ding blijft overal gelijk, de lucht van de poeltjes, stroompjes en stoomgaten blijft niet te harden. Old Faithful blijft natuurlijk een publiekstrekker van jewelste en al ver voor de aangekondigde voorstelling zit het publiek op de bankjes te wachten tot de stoom en het hete water uit de grond omhoog zullen spuiten. Na afloop applaudisseert het Amerikaanse publiek beleefd alsof het om een theatervoorstelling gaat. We blijven dit soort zaken wat on-invoelbaar vinden vanuit onze achtergrond, alsof je zou klappen voor de vloed die opkomt. We vinden de uitbarsting van Old Faithful toch wat tegenvallen. De vorige keer barstte hij veel mooier uit. Maar door zijn voorspelbaarheid om 1 x per 91 minuten uit te barsten biedt hij wel de garantie dat je het schouwspel van een uitbarsting ook werkelijk ziet.
We wandelen langs de verschillende bronnen bij Old Faithful, die minder stabiel zijn en waarvan de sommige exemplaren zijn die eens per jaar of minder een eruptie veroorzaken. Het blijven allemaal wonderlijke bronnen en het is geweldig om hier te lopen, te kijken, te filmen en te ervaren. Super!
In Canyon Village hebben we een hutje gehuurd en net als vorige keer blijkt het ook niet veel anders dan dat; een houten container met twee bedjes, een douche en toilet. Als je moe bent slaap je toch wel en bovendien zijn we blij voor deze nacht een plek in het park te hebben, voor gisteren en morgen was dat niet mogelijk.

Allemaal bedankt voor de reacties in het gastenboek en per mail. Leuk!
Ja, Marja de foto's gaan komen. We zijn eigenlijk gewoon te lui geweest om ze over te zetten van het toestel naar de laptop, maar dat is nu gebeurd dus ze komen eraan! En de USA is inderdaad een zeer besmettelijk virus. Er zijn momenten dat we vergeten te genieten van "het moment" en al weer denken aan de vakantiebestemming voor 2011.
Yellowstone Canyon Village Cabin $79,76 incl. tax
Reageer hier


KLIK HIERONDER OP OUDERE BERICHTEN OM VERDER TE LEZEN !